13 Ιαν 2009

ΣΚΗΝΕΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥ

Ο ήλιος πάλι ξέχασε να βγει.
Ανέμελος αποκοιμάται στα χρυσά του
δώματα. Στη θέση του από το πρωί
κορδώνονται με ξιπασιά τα γκρίζα σύννεφα.

Η πέτρινη εκκλησιά της γειτονιάς γκρεμίζεται
εντός του τετραγώνου. Το καμπαναριό
ψάλει την πτώση του με υπόκωφη φωνή
το "Δεύτε τελευταίον ασπασμόν" στον άνεμο.

Ύστερα σκόνη, κουρνιαχτός. Στο βάθος
τίποτα. Μονάχα οι όγκοι, άφιλοι
των στοιχισμένων πολυκατοικιών.

Μία γυναίκα κλαίει μόνη στο μπαλκόνι
(στον τρίτο όροφο συγκεκριμένα)
κι ο ποιητής, ελάσσων ή ελλιπής,
μητ' ένα δάκρυ να σφουγγίσει. Το λευκό
χαρτί μπροστά του είναι κοφτερό, αλλά
καθόλου απορροφητικό. Άσε τις
θλιβερές μουτζούρες πάνω του. Αυτός
τα μαύρα γράμματα τα ονομάζει
στίχους, ο κενόδοξος.

Καλύτερα να νύχτωνε πριν απ' το μεσημέρι.
Θα δούλευαν λιγότερο οι εργάτες.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΣΑΠΙΔΗΣ

Δεν υπάρχουν σχόλια: