ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ

Άγνωστα πουλιά

από το στήθος του

νιώθει να ορμούν.

Τώρα που ξεμάκρυναν

το ξέρει,

ο εχθρός μέσα του είχε τόπο

διάβαση ελεύθερη.

ΑΘΗΝΑ ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗ

ΚΑΡΔΙΟΠΑΘΗΣ

Κόβουν το θώρακα

με ένα πριόνι

τον ανοίγουν σα

δίφυλλη ντουλάπα

απομονώνουν την καρδιά

η κυκλοφορία

του αίματος

γίνεται από μια άλλη

αντλία

αλλάζουν βαλβίδες

διανοίγουν τις αορτές

και ύστερα την

επανατοποθετούν.

Πώς ύστερα να μην

αγαπήσεις άλλη.

ΝΙΚΟΣ ΣΚΟΥΤΑΣ

Η ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΕΙΔΗΣΗ

Η απίστευτη είδηση ότι δεν υπάρχουμε,
Ότι όνειρα είμαστε ο ένας του άλλου,
Διαδίδεται γρήγορα από στόμα σε στόμα.
Τα ανθρώπινα σώματα παραλύουν
Παύουν κάθε δραστηριότητα,
Κι ατενίζουν άσκοπα τον ορίζοντα.

Περασμένα μεσάνυχτα
Σε μια στοά γαμώ μιαν άγνωστη
Φθάνει σε οργασμό,
Και μ’ έντονους σπασμούς το κορμί της αλλάζει
Γίνεται διαυγές, ρευστό
Το υδάτινο ον αναβλύζει από το σκοτάδι
Αστραπιαία άστρα το διατρέχουν
-«Ποια είσαι;»
-«Ἡ πραγματικότητα· μόνον εγώ ὑπάρχω»

Τη στιγμή που χύνω,
Βλέπω πάν’ απ’ τις στέγες να εναερίζονται,
Μεγάλα, ημιδιαφανή ωά -τα όνειρα
Στη στιλπνή μεμβράνη καθενός,
Αντικατοπτρίζονται όλα τα άλλα
Μέσα τους κοιμώνται ανθρώπινα σώματα.

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΥΛΟΥΡΗΣ

60 WATT

Πίσω από τέσσερις τοίχους μπορεί και κατοικεί
στο δωμάτιό μου ο ήχος ενός αυτοκινήτου. Μια
λεωφόρος διαπερνά το κρεβάτι, το στρώμα,
το πάπλωμα, το όνειρό μου έως την άλλη άκρη του
δωματίου. Ο γείτονας τσακώνεται με την γυναίκα
του στην κουζίνα μου, ο απέναντι χορεύει λαϊκά
για μια αγάπη στο μπαλκόνι μου. Η γυναίκα του
πρώτου ορόφου καθαρίζει με χοντρά τακούνια
αιωρούμενη στο κέντρο του δωματίου μου πάνω
από τη λάμπα. Το αντρόγυνο του δεύτερου
ροκανίζει εσωτερικά του τοίχους μου. Η πόρτα
μου κλεισμένη ανοιγοκλείνει γοερά μαζί με την
πόρτα της εισόδου της πολυκατοικίας. Κι όμως
60 Watt φτάνουν όλα αυτά να τα φωτίσουν.

ΝΙΚΟΣ ΚΟΝΔΥΛΗΣ

ΑΛΗΘΕΙΑ

Πλημμύρα στους μηρούς σου μαύρο αίμα
Ψέμα
Γονάτισα μονάχα μ’ ένα νεύμα
Ψέμα
Σαν πεινασμένος π΄ονειρεύεται ένα γεύμα
Ψέμα
Σαν διψασμένος που ξυπνάει σ’ ένα ρέμα
Ψέμα
Ευθύς το ήπια όλο από συνήθεια
Αλήθεια

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΛΑΜΠΡΙΔΗΣ

Η ΕΝΤΟΛΗ

επάνω στα βουνά
πίσω απ' το λιόγερμα
μέσα στο περπάτημα τους λύκους

κάτω απ' τα σκαλιά
σε ξωκλήσια έρημα
δίπλα στη κληματαριά τους κήπους

στο δρόμο για δουλειά
στου χεριού το άφημα
μέσα στα κοιλώματα τους βράχους

πάντα θα κουρνιάζει ύπουλα
ένας εκφραστής
της πλειοψηφίας

ΣΑΜΣΩΝ ΡΑΚΑΣ

ΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ

o Η αναιδής διάνοια της ανίας είναι η άνοια των όνων και των ονούντων

o Το καλό με τον θάνατο είναι ότι πεθαίνουμε

o Το μάτι μου δεν είναι μάτι

o Ξεφυλλίζοντας ένα πορτοκάλι θαυμάζω την άρτια συνοχή των μερών σου

o Όταν η περιτομή ερεθίζεται συνέχισε να κλαδεύεις

o Τα νύχια δεν έχουν ψυχή είναι ετεροπροσωπία,δηλώνουν αντώνυμα του άλγους

o Οι λέξεις δεν υπάρχουν
είναι όμορφες οι λέξεις

o Να κοιμάσαι κρατώντας στα χέρια σου
ένα παραθυρόφυλλο

o Πήδα στη φλόγα είτε μόνος είτε με παρέα
ποτέ διαφορετικά

o Πρόδρομος της σωφροσύνης
είναι η φέτα

o Να παραμελείς το σώμα σου
μόνο όταν ξέρεις πως τα μουστάκια σου
είναι αηδόνια (παντρεμένα κατά πάσα πιθανότητα)

o Το ερωτηματικό είναι το θαυμαστικό της παύλας.
αυταρέσκεια.

o Ένα μουστάκι αποστρατικοποιημένο

o Να τρως μέχρι να ακουστούν τα αγκομαχητά του καυστήρα

o Η πυρηνική διάσπαση του ορμέμφυτου με συγκινεί

o Ο Νταλί είναι μια αγελάδα

o Το πρώτο πράγμα που οφείλει να κάνει κανείς
είναι να αυτοκτονήσει. Όλα τα άλλα έπονται.

o Όταν θάβεις τα περιττώματά σου να τα χτενίζεις με αμμωνία


o Η τρέλα μπορεί να μας σώσει

o Τα τριαντάφυλλα είναι ξυλουργοί

o Ξυλοκόπησε τη φουρνάρισσα

o Η σφυρήχτρα έχει πνεύμονα

o Τα καγκουρό φυτρώνουν μέσα στα κοχύλια

o Στύψε τα σωθικά σου
χάρισε τον πνεύμονά σου σε έναν καρχαρία

o Ξεφλούδισε τη μύτη σου σα να πρόκειται
να γεννηθεί ένα κοράκι μες στο σπήλαιο
της αμφισβήτησης

o Μια λέξη κυλά, κυλά κ έπειτα κυλά

o Μια λέξη αξίζει όσο μια άλλη λέξη

o Οι κουρτίνες χρησιμοποιούνται
πολύ συχνά σαν αποχυμωτές

o Να ζυγίζεις με ακρίβεια
τα αρχίδια σου προτού τα κόψεις

o Να κατουράτε πάνω στο ψωμί

o Ένα κουτάλι περιέχει τόσες πρωτεΐνες
όσες κι ένα πιρούνι

o Η έμπνευση συγκαταλέγεται στις ορμονικές διαταραχές

o Ένα άροτρο δεν έχει ποτέ άκρα

o Δεμένος πισθάγκωνα κι ας είναι Κυριακή

ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

ΘΕΟΠΟΣΙΑ

Θεό ν' αλλάξεις
πριν ξεκινήσεις να με ζεις.
Θεό, καημένε!

Έχω ένα πρόσωπο, γυμνάσιο θανάτου.
Ένα ολόασπρο κανάτι με χολή.
Παραδοτέα η χολή
στ' απολυτίκια σιαλωδών ποιμένων.

Θεό ν' αλλάξεις!
Πριν αναστήσεις θα μου πεις
"κοινώνησέ με".

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣ

Η ΠΑΝΙΝΗ ΚΟΥΚΛΑ

Μια κούκλα πάνινη
έχω παρέα μου
μες στη σοφίτα
- μια κούκλα που μιλάει.

- Μ' αγαπάς;

Την αγαπώ πολύ.
Πολύ μου μοιάζει.
Είναι λεπτή, μελαχρινή
γεμάτη χάρη.

Έχει ένα σώμα όμορφο
ζεστό
χωρίς καρδιά.
Ποτέ δεν κλαίει,
Πάντα ένα γέλιο
Ζωγραφιστό
έχει στα χείλη.

Η ευτυχία στην αγκαλιά μου.

- Θα με παντρευτείς;

Ω, ναι
μ' όλη τη δύναμη της καρδιάς μου
το θέλω.
Δεν θέλω να 'μαστε ερασταί
απλώς και μόνο.
Θα τη γνωρίσω
στους γέρους
θα παντρευτούμε
θα κάνουμε παιδιά
- όμορφα παιδιά χωρίς καρδιά,
που δε θα κλαίνε
μα πάντα να 'χουνε ένα γέλιο ζωγραφιστό στα χείλη,

μπας κι εύρουν κάποια μέρα τελειωμό
τα βάσανα κι οι καημοί του κόσμου.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΑΚΟΣ

[ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΒΑΘΟΣ]

Στο βάθος
όλα είναι
Λάθος

Στο λάθος
όλα είναι
Βάθος

ΠΕΝΝΥ ΜΗΛΙΑ

ΣΤΑΘΜΟΣ VICTORIA

Ανάμεσα στο κίτρινο των τραμ
με τα πολυφωνικά καναρινί τραγούδια,
στο πράσινο των φαναριών,
που εξαπολύει σμήνη επιθυμίας,
το τραίνο κουβαλάει ανάσες καθημερινές
στο σταθμό Victoria.
Οι μορφές αδιάφορες
κι ο άγγελος της φωτιάς να ψιθυρίζει:
να θυμάσαι, να θυμάσαι το πράσινο.
Εκεί κάτω,
στις όχθες των υπόγειων διαδρομών
με πόσον κόπο
η έλλειψη σε φως μεταλλάσσεται.
Κραδασμός ελεύθερος από κανόνες υποταγμένους
στο ανέκφραστο του σώματος.
Με απλωμένες τις ρίζες σου
σε άλλον τόπο
θ’ ανθίζεις στον πυρετό ύλης ορισμένης.

ΜΕΛΙΤΑ ΤΟΚΑ-ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΥ

[ΤΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΣΟΥ]

Φαίνεται
πως στα μπαγκάζια σου
τα φόρτωσες όλα.
Και τα χαρακτηριστικά σου ακόμα.
Αλλά πώς γίνεται
κι όσοι άντρες συναντώ
κρατάν από ένα δώρο σου
πατέρα;

ΝΑΤΑΣΑ ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΥ

[ΔΕΝ ΘΑ ΒΡΕΙΣ ΑΚΡΗ]

Δεν θα βρεις άκρη
Το ουρανομήκες της αγάπης μου
ευθύνεται για όλα

Κι εκείνο που είδες
και δεν το περίμενες
σύμπτωμα ήτανε
απλώς...

Β.Ι. ΚΑΣΤΡΙΩΤΗ

ΙΑΤΡΟΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ

Σήμερα, πρώτη του μηνός στη Σαλονίκη,
το βρέφος τούτο, μούφεραν νεκρό.
Κι' ανοίγοντας το στήθος το μικρό
είδα βαθιά κοιτάζοντας με φρίκη,
πως είχε στο πνευμόνι τρυπηθεί.
Κι' ήταν αυτή αιτία του θανάτου.
Μα θάχε απ' το Θεό αγαπηθεί:
Στη ράχη ξεφυτρώναν τα φτερά του.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΠΑΝΤΟΜΙΜΑ

Το δεξί μου χέρι
είναι το λουλούδι που
σου προσφέρω.
Το χέρι μου το αριστερό προς το παρόν
θα υποδυθεί το χέρι σου.

Αφού μακριά μου μένεις
τα δυο μου χέρια παρωδούν
την απουσία σου.

ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ ΑΥΓΕΡΙΝΟΣ

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ

Δεν είναι που δεν βρίσκω
λέξεις να σε τραγουδήσω.
Είναι που δεν σʼ αρέσουν
τα τραγούδια.

ΣΠΥΡΟΣ ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

Κύριε,

δεν ξέρω με ποια ανομήματα
μ' έχεις χρεωμένο
κι ούτε την τιμωρία
που μου επιφυλάσσεις γι' αυτά.

Σου λέω όμως,
πως όταν βρεθώ ενώπιόν σου
θ' αρνηθώ όλες τις κατηγορίες.
Ήμουνα πάντοτε άνθρωπος καλών προθέσεων.

Για έν' αμάρτημα μόνο
θ' αποδεχθώ την ενοχή μου
και είμαι έτοιμος ν' αντέξω
το επιτίμιο που θα μου επιβάλεις,

ότι για χάριν της καλής μου
υπήρξα κλέφτης λουλουδιών,

υπεξαιρέτης στίχων και ποιημάτων.

ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΑΦΡΕΔΑΣ

ΠΕΡΙΣΤΡΟΦΑ ΒΑΡΕΛΙΑ

Έξι βαρέλια γέμισε κρασί
Με τη σειρά να πίνει γύρω-γύρω
Έξι κρασιά μεστώσανε μαζί
Στη μοναξιά του να προσφέρουν μύρο

Το πρώτο, φετινό, κατέβηκε νεράκι
Το περσινό ελαφρύ δεν το κατάλαβε
Το τρίτο δυο χρονών και το μετάλαβε
Το τέταρτο, παλιό, το ήπιε με μεράκι
Το πέμπτο ήτανε νέκταρ και ζαλίστηκε
Το έκτο ήταν τα χείλια της, μέθυσε, κρύφτηκε

Έξι βαρέλια κύλησαν και έσπασαν στον κήπο του
Τι γλένταγε δεν έμαθα ποτέ μου
Δάκρυα και γέλια άκουσα στο σύντομο ύπνο του
Όρθιος κοίταξε ψηλά, αστέρια ή ψίθυρους τ’ ανέμου;

ΣΠΥΡΟΣ ΣΦΕΝΔΟΥΡΑΚΗΣ

[ΑΔΕΙΑ ΠΑΝΟΠΛΙΑ]

Ένα ρολόι με χτυπά
με σφυρί στον αγκώνα.
Ένας πήγασος κουβαλά
μια άδεια πανοπλία.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΣΕΛΙΜΗΣ

ΟΙ ΤΥΠΟΙ ΤΩΝ ΗΛΩΝ

Επιστροφές δακτύλων
με αποπλανούν
χαϊδεύοντας τους τύπους των ήλων

Δεν φοβάμαι

Οι τύποι έχουν πια επουλωθεί
κι οι διακορεύσεις
διαθέσεις είναι
μόνον των δακτύλων.

ΣΟΦΙΑ ΓΙΟΒΑΝΟΓΛΟΥ

ΦΩΤΙΑ

Μια νύχτα βροχερή,
μηνός Μαΐου,
πιάσαν φωτιά
τα συρτάρια του γραφείου.

Σαν τρελοί δραπετεύαν
οι ποντικοί μου,
ουρλιάζανε και τρέχαν
οι γυναίκες της ζωής μου.

Μια νύχτα βροχερή,
μηνός Μαΐου,
πιάσαν φωτιά
τα ξύλα του κρανίου.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ

ΜΗ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ

Μίλα μου για την άδεια σου ζωή, για τ' αδιέξοδά σου. Μή την Αγάπη, μή.

Πες μου για το κρύο σου κρεβάτι, πες μου για τ' αναμμένο σου μουνί, για τ' ανεκπλήρωτα όνειρά σου, για τον αξόδευτο Έρωτα. Αλλά μή την Αγάπη, μή.

Χρησιμοποίησέ με, βρίσε με, μίσησέ με, πέταξέ με, διαμέλισέ με, ικανοποίησε πάνω μου τα πιο άγρια ένστικτά σου, αλλά μην επικαλείσαι την Αγάπη. Μή.

Ού λήψεις το όνομα της Αγάπης εν τω στόματί σου επί ματαίω.
Μή την Αγάπη.
Μή.

ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ

[ΝΕΟΣ ΘΑΡΡΟΥΣΑ]

Παιδικός φαλλός
σε στύση - στο φεγγάρι
μετρά τη σκιά του.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΙΑΝΑΤΟΣ

ΟΤΑΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑ

Όταν κατάλαβα
πως εγώ ο Κάιν κι ο αδελφός μου Άβελ
ή εγώ ο Άβελ κι ο αδελφός μου Κάιν
(στο μακρύ διάβα του χρόνου
δεν έχει ιδιαίτερη σημασία
το ποιος ήταν ποιος)
θα ήμασταν υποχρεωμένοι να κοιμηθούμε για πάντα
κάτω απ' την ίδια αδιάβροχη κουβέρτα,
έχασα κάθε ενδιαφέρον για το φόνο.

ΦΑΙΔΩΝ ΠΟΛΙΤΗΣ

[ΚΑΛΑ ΘΑ ΚΑΝΟΥΝ]

Καλά θα κάνουν τα ποιήματα
με τις εύπεπτες αυταπάτες τους
να αθροίζονται σε μία της ψυχής μεριά
που να την βλέπει ο ήλιος.
Καλά θα κάνει να μας ξαναπλάσει ο θεός.

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΑΝΟΙΞΗ ΤΩΝ ΦΙΔΙΩΝ

Τώρα που ήρθε ο καιρός να ξυπνήσουν τα φίδια
αναρωτιέμαι αν θα ’ναι
τα ίδια τα παλιά
που ντροπαλά κρύβονταν από μπροστά μας
για να μη μας τρομάξουν
με την έλλειψη αναστήματος.

Άραγε, θα ’χουν την ίδια συστολή κι αυτεπίγνωση
τα φετινά δηλητήρια;

Όλο το χειμώνα νοσταλγούσα
τους αθώους γκριζοπράσινους φόβους
που αργοσάλευαν κρατώντας
ασπίδα πλατύγυρο άνθος
σημαία εκεχειρίας και συνδιαλλαγής.

Την άνοιξη αυτή,
που τ’ αηδόνια θρηνούν σε καμένα κλαριά,
προσμένω αλλόκοτα φίδια,
γενιά δεινόσαυρου θανάτου.

-Θα γυρίσω στην αυλή σου, Ροδούλα,
τώρα που πέθανε ο παππούς παραμυθάς
για να σου κρατήσω συντροφιά,
ως την ώριμη εποχή
που θα φύγουν με τον άνεμο οι βάρβαροι
κι ανθίσεις τον εαυτό σου στα κλωνάρια σου.

Φίδια γαλάζια
απ’ των παραμυθιών τα σκοτάδια θα ’ρθουν
να σβήσουν απ’ το χώμα
τα βέβηλα ίχνη.

ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΤΑΥΡΙΔΗΣ

ΜΑΘΗΜΑ ΑΜΕΣΟΤΗΤΑΣ

Επειδή άκουσες πως η γη
φωτιά κρύβει στα σπλάχνα της,
ξέρω να μη λες.
Μόνο αν κατοικείς
στην πλαγιά του ηφαιστείου,
τότε μονάχα ξέρεις.

ΜΑΡΙΝΕΛΛΑ ΒΛΑΧΑΚΗ

ΑΝΑΛΛΟΙΩΤΑ

Στις άλλες μνήμες
όσες θέλει ας δίνει η φαντασία παραλλαγές:

.........Στο άφρισμα της θάλασσας
……...που αγγίζουν τα δάχτυλα των ίσκιων
.........οδοιπορώντας πάνω στα πλήκτρα των ωρών
.........ή σε μια πιο σκούρα απόχρωση
.........που παίρνει ο ουρανός τη νύχτα
.........καθώς βαθαίνει στον ορίζοντα

Αλλά σ’ εκείνη την εικόνα
που χάιδεψαν τα μάτια μου,
σ’ εκείνη τη στιγμή
που μένει ακίνητη στα χείλη μου,
η φαντασία τίποτα δεν έχει να προσθέσει

ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΕΣΣΗΝΗΣ

[Ο ΤΟΜ ΚΑΙ Ο ΤΖΕΡΡΥ]

Ο Τομ και ο Τζέρρυ
σταματημένες συνεδρίες. Τέρμα το εκστατικό ταξίδι
κι η ισοπεδωτική διαδρομή
προς τη σακούλα με τα ψώνια
περιγραφικά
ασκίαστα
ζεστή μυρωδάτη μεσιτεία δουλείας Τζέρρυ
η διαγραφή του κύκλου εργασίας στο ψωμάδικο

σου ήταν δύσκολο ν’ αποφύγεις το θεμελίωμα σημασιών
όλο στεγνά δοκάρια να μη χωράει να παρεισφρήσει
το λιώσιμο καμιάς νεφέλης

τώρα ανύποπτα ο αχός της εμβάπτισης
στα αρμονισμένα αρμυρίκια
τολμηρά κτερίσματα η τραγουδιστή σαρκοφάγος Τομ

σταματημένα σκυλιά ταιριασμένα στο πλέξιμο
χελιδονίσματος
Από τέφρα Μνησιπήμων δόμος

κάμποι στην αμμουδιά αέρας κοιμίζει το ξημέρωμα

ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΖΕΡΒΑΝΤΩΝΑΚΗ