Ότι όνειρα είμαστε ο ένας του άλλου,
Διαδίδεται γρήγορα από στόμα σε στόμα.
Τα ανθρώπινα σώματα παραλύουν
Παύουν κάθε δραστηριότητα,
Κι ατενίζουν άσκοπα τον ορίζοντα.
Περασμένα μεσάνυχτα
Σε μια στοά γαμώ μιαν άγνωστη
Φθάνει σε οργασμό,
Και μ’ έντονους σπασμούς το κορμί της αλλάζει
Γίνεται διαυγές, ρευστό
Το υδάτινο ον αναβλύζει από το σκοτάδι
Αστραπιαία άστρα το διατρέχουν
-«Ποια είσαι;»
-«Ἡ πραγματικότητα· μόνον εγώ ὑπάρχω»
Τη στιγμή που χύνω,
Βλέπω πάν’ απ’ τις στέγες να εναερίζονται,
Μεγάλα, ημιδιαφανή ωά -τα όνειρα
Στη στιλπνή μεμβράνη καθενός,
Αντικατοπτρίζονται όλα τα άλλα
Μέσα τους κοιμώνται ανθρώπινα σώματα.
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΥΛΟΥΡΗΣ